Нiбыта свет у ружы апрануўся,
Зачараваў кранальным красаваннем,
Захваляваў, мiнулым дакрануўся
I таямнiчым захапiў дыханнем.
Пяшчотнасцю мае ахутаў плечы,
Заззяў бурштынавымi пырскамi жадання...
I звар’яцеў – вiхураю пустэчы
Адкiнуўшы мяне на скрыжаванне.
Збянтэжана. Не ў сiлах разгадаць:
Навошта зноў мае аслаблi путы?
I як гэта наважыў ён таптаць
Пакорнага палоннага пакуты?
© Ольга РОЛИЧ /Брестчанка/, 2006
Замечательный перевод Репина В. здесь:
http://www.stihi.ru/2007/12/30/1570
.